O książce: 2006 / Laura Beloivan jest pisarką zdesperowaną. I nie dlatego, że rozpacza – nigdy nie rozpacza, ale radośnie, odważnie i odważnie stawia czoła wszelkim ciosom losu – ale dlatego, że mieszka nad morzem, w najdalszym rosyjskim mieście Władywostoku, wśród dokerów portowych i maklerów giełdowych, bo to przepłynęła to morze-ocean, bo niczego się nie boi – ani w życiu, ani w literaturze, z wyjątkiem może lotu samolotem. Lektura jest przyjemna, czasem przerażająca. Nie polecam lektury tej książki miłośnikom bardzo eleganckiej literatury, którzy nieczęsto słyszą wypowiedzi żeglarzy długodystansowych, mogą doznać szoku. Cóż, miłośnikom żywego języka rosyjskiego, rozległego jak Pacyfik, polecam Aleksandra Żytyńskiego